خود ارضایی در متاهلین

خود ارضایی در متاهلین شاید به اندازه ای تابو باشد که حتی در مراکز مشاوره و کلینیک های رواندرمانی چندان مطرح نگردد. شاید یکی از دلایل آن این باشد که این اختلال جنسی، برخلاف بقیه اختلالات در همه شرایط رخ نمی دهد و کمتر پیش می آید که مزمن باشد. به عنوان مثال، اختلال جنسی مثل چشم چرانی (Voyeurism) اختلالی مزمن و با پیش آگهی بد است که ممکن است تبدیل به یک سبک زندگی گردد و حتی باعث گردد فرد کارکرد طبیعی جنسی خود را از دست بدهد. اما خودارضایی در متاهلین تنها در شرایط خاصی رخ می دهد و کمتر پیش می آید که دنباله دار باشد. اما اگر تبدیل به عادت یا راه حلی موقت برای رفع مشکل شود می تواند زندگی زناشویی را به پرتگاه نابودی بکشاند.

 

بنابراین بهتر است در همان اوان پیدایش این مشکل، زوج یا زوجین به دنبال راه حلی برای حل آن باشند. معمولا در اکثر درمان های روانشناختی، روانشناس قبل از همه چیز به بررسی شرایط زمینه ساز آن بیماری می پردازد تا قبل از همه چیز آنها را برطرف نماید. در زیر مختصرا به چند نمونه از این شرایط که در واقع زنگ خطر محسوب می شوند پرداخته می شود.

عوامل

اختلافات زناشویی: برخی از مردان، بویژه تیپ منفعل – پرخاشگر (Passive-Aggressive) که در بحث ها و مشکلات کوتاه می آیند و عقده های خود را سرکوب می نمایند، به نوعی با دست زدن به اینکار به صورت پنهانی، خشم سرکوب شده خود را نسبت به همسرشان نشان می دهند.

عدم ارضای جنسی از سوی همسر: زنان سرد مزاج که تمایلات جنسی پایین و یا هیچ دارند ممکن است زمینه ساز بروز این رفتار از سوی همسر خود باشند. در اینگونه موارد لزوم درمان فوری و سیستماتیک همسران به اتفاق هم مطرح می شود.

عادت:

بسیاری از مردان مبتلا به این عادت، آن را از دوران مجردی خود به همراه دارند. مردانی که تمایل دارند تا فتیش های جنسی و خیالی خاصی برای خود داشته باشند و در عالم واقعیت امکان برآورده کردن یان فتیش ها وجود ندارد به تدریج ممکن است به این سمت و سو کشیده شوند.

پرکاری جنسی: برخی مواقع علاوه بر اینکه زوجه از نظر نیازهای زوج را برآورده می نماید، زوج ممکن است نیازهای بیش از حد منطقی و بالایی داشته باشد. درمان های روانپزشکی و هورمونی در این موارد ممکن است مورد احتیاج باشد.

خطرات :

خطراتی که در صورت عدم درمان ممکن است گریبانگیر زوجین بشود عبارتند از: تبدیل به عادت شدن این عمل و بتدریج کمتر شدن روابط عادی زوجین، اختلافات زناشویی، جدایی روانی زوجین از هم (طلاق عاطفی)، عدم ارضای جنسی زوجه، کاهش شدید اعتماد به نفس و خودکارآمدی زوجه در صورت اطلاع یافتن از این امر.

درمان:

خوشبختانه رواندرمانی ها در این اختلال موفقیت آمیز هستند. درمان ها شامل درمان های حمایتی چند جانبه (شامل روانشناس خانواده یا امور جنسی، روانپزشک و …) می باشد. در فرآیند درمانی قبل از همه چیز به شناسایی عوامل پرداخته می شود. از جمله روش های درمانی روانشناختی می توان به آموزش مهارت های حل مساله، حل تعارض و مهارتهای ارتباطی، درمانهای رفتاری و … اشاره نمود.